Wprawdzie i to się zdarza, że wskutek zbyt ścisłego podziału pracy niektórzy ludzie dzięki smutnym społecznym stosunkom stają się jednostronni, tracić się zdają swój ogólno-ludzki charakter, lecz tych chorobliwych anormalnych zjawisk nie można porównywać z fizjologicznym podziałem pracy komórek. Gdyby zaś techniczny i społeczny podział pracy tak się wzmagał, że dla cywilizacji okazałby się groźnym, to nasze sumienie społeczne i społeczna polityka powinny by przeciwdziałać temu niebezpieczeństwu zbyt daleko idącego różniczkowania.

Dla scharakteryzowania obecnego stanu wiedzy społecznej, przytoczę tutaj zajmującą dyskusję, jaka miała miejsce na trzecim kongresie socjologów w Paryżu na temat organicznej teorii społeczeństwa. „Główne argumenty zwolenników tej teorii – mówi K. Rapaport streścić można w następujących zdaniach: Między ciałem organicznym a społeczeństwem istnieją rzeczywiste analogie. Społeczeństwo nie jest tylko prostą sumą jednostek, lecz istotą samodzielną, żyjącą całością obdarzoną nowymi, sobie właściwymi siłami. Pewna określona forma zależności w skład jego wchodzących pierwiastków – subordynacja, podział pracy między niemi, nadają społeczeństwu charakter organiczny. Różne społeczne funkcje są analogiczne do funkcji organicznych (tak np. środki komunikacyjne w społeczeństwie porównują do nerwów i naczyń krwionośnych ciała). 2) Tylko nawiązując socjologię do nauk przyrodniczych, mianowicie do biologii, zdołamy ustalić „prawa społeczne”. Tylko teoria organiczna wprowadza porządek i prawidłowość do chaosu historycznych i społecznych zjawisk. Wszystko co wykracza poza biologiczne uzasadnienie społecznego życia jest albo spirytualizmem albo metafizyką.