Z nauką rozwoju ideał ten pogodzić sienie da. Musi ona z nim zerwać skoro tylko uświadomi sobie jego bezpośrednie konsekwencje. Ona zna tylko dzielnych i nieudolnych, zdrowych i chorych, geniuszy i zwyrodniałych. W miejsce pomyślności wszystkich ludzi żyjących dziś na ziemi, musi ona swą świetną przyszłość upatrywać w najwyższym rozwoju rasy”. Tille, jak wielu jego współwyznawców, zwalcza fałszywe i powierzchowne pojęcie o społecznej demokracji i chrystianizmie, a stąd dochodzi do przesadnego pojęcia arystokracji społecznej. W politycznych prawach ludzkich upatruje ograniczenie przyrodzonej nierówności. W przyrodzie prawo jest siłą. Silny sam sobie zdobywa przywileje. „Jeżeli chcemy siłę wytwórczą całego narodu podnieść, to naturalnie musimy zaraz pomyśleć o tym samym środku (który w przyrodzie wszelki postęp powoduje) o społecznym doborze i wykluczaniu, dzięki któremu najdzielniejsi robotnicy przetrwają gorszych i liczne pozostawiają potomstwo, podczas gdy tamci giną zanim się pożenią”.