Dotychczas posługiwaliśmy się wyrażeniem „rasa fizyczna” w znaczeniu dość rozległym. Niekiedy mówiliśmy o rasie białej, żółtej, czarnej, jak gdyby każda z nich przedstawiała jednolitość fizyczną, a przynajmniej jedność rodowodową, czasami wprowadzaliśmy terminy bardziej wyspecjalizowane, takie jak: długogłowy blondyn, śródziemnomorzec i inne. Jak wiadomo, każda z wymienionych grup, a więc biała, żółta, czarna, zawiera w swym łonie wyodrębnione typy, rasowo-antropologiczne, istniejące na mocy dziedziczności. Wśród narodów europejskich wyróżniono np. długogłowego blondyna, śródziemnomorca, oraz krótkogłowca Europy środkowej, z których każdy posiada prawdopodobnie niezależne początki, a dopiero w okresie późniejszym zmieszał się z innymi. Istniejące agregaty etniczne prawdopodobnie ani w jednym wypadku nie przedstawiają gromady, złożonej tylko z członków jednego typu, lecz są płodem zmieszania. Nawet na oddalonych archipelagach, takich jak N. Zelandia lub w. Kanaryjskie, analiza antropologiczna wykazuje pokrzyżowanie typów. Solidarności społeczne z pozoru najprostsze, jak Eskimowie, zarówno jak i najzłożeńsze, pochodzą jednakowo z wielu źródeł rasowych. „Nie mogę -powiada P. Topinard – wskazać ani jednej serii czaszek, zebranych w tej samej okolicy, nawet serii nielicznej, chociażby tylko pięciu sztuk, w której nie istniałyby różnice pod względem bardzo wielu znamion najistotniejszych, przewyższające rozległość wahań indywidualnych”.