Bezpośrednio przeciw społecznej demokracji zwraca się Spencer w artykule: „Od wolności do więzów”. Społeczna demokracja pragnie usunąć współzawodnictwo, a dla niego znaczy to tyle co wprowadzenie przymusowej organizacji, w której każdy otrzyma pewien dział pracy i środków do życia: „Gdy zniesioną zostanie konkurencja a z nią razem kupno i sprzedaż, zniknie wolna wymiana tej lub owej pracy na ten lub ów towar, lecz praca i towar przez ustanowionych w tym celu urzędników będą wymierzane.

To odmierzanie ma charakter przymusu”. Spencer słusznie wskazuje ogromne dobrodziejstwo systemu konkurencji i twierdzi, że z pomiędzy wszystkich środków pracy i bogactw, które cywilizacją ponad stan dzikości wynoszą, życie wielkiej liczby jednostek na małej przestrzeni umożliwiają, większa część walce o byt swe powstanie zawdzięcza. Podnosi on także wielokrotne szkody i ciemne strony systemu konkurencyjnego, lecz jest dość jednostronny, by umowę najemną w przemysłowej produkcji uważać jako „wolną” umowę. Zdaje się, iż cała krytyka mieszczańskiej ekonomii przez społecznych demokratów przeprowadzona była Spencerowi zupełnie nieznaną, i nie wiedział, że tę rzekomą z wolność pracy uznali oni jako ideologiczny frazes,  pod którym kryje się dla robotnika największy przymus społeczny.