W swoim „Wstępie do socjologii“ rozwija Spencer obszerniej wygłoszone tutaj zasady. W społeczeństwie upatruje on organizm i stwierdza „zasadnicze pokrewieństwo “, istotną analogią między organizmem indywidualnym a organizmem społecznym, gdyż pewne konieczności rozwoju rządzą i jednym i drugim. Społeczeństwem rządzi zasada podziału pracy i panowania. „Istota ludzka jest zarazem ostatecznym zagadnieniem biologii i punktem wyjścia dla socjologii”. Spencer ze stanowiska biologicznych prawd przeciwny jest wtrącaniu się państwa i w stosunki obywateli między sobą. Gdyby państwo pozwoliło swym obywatelom zdobywać tyle dobra, ile mogą, a znosić każde złe, jakie sami na siebie ściągną, to taka polityka nieinterwencji, w końcu okazałaby się zbawienną.

W naturalnym porządku rzeczy te jednostki, które nie są odpowiednio ukształtowane upadają, zanim zdążą wydać potomstwo, i pozostawiają lepiej od siebie uzdolnionym zadanie wytworzenia następnych pokoleń. U ludzi jednak dla uniknięcia pewnych rodzajów śmierci zaprowadzono niektóre prawne środki usuwające lub łagodzące różne szkodliwe czynniki; tym sposobem wzmaga się liczba słabych, którzy przetrwają i pozostawiają potomstwo. Stąd wynika osłabienie ustrojów, zmniejszanie się sił.